چرا آموزش دولتی را ترک کردم

من در سال 2002 زمانی که 29 ساله بودم به عنوان دستیار آموزشی یا EA در همیلتون شروع به کار کردم. همیشه از کمک به مردم لذت برده ام. پسر عموی من با معلولیت شدید به دنیا آمد و من در جوانی از او مراقبت زیادی کردم. سپس در دبیرستان، داوطلب شدم تا به دانش‌آموزان در کلاس‌های آموزشی با نیازهای ویژه کمک کنم—مثلاً برای ناهار به آنها کمک کنم.

من در دانشگاه علوم رفتاری خواندم و فقط عاشق آن شدم. (من بعداً صاحب سه فرزند با نیازهای ویژه شدم، بنابراین از جهاتی تجربه ام به من آموخت که چگونه آنها را بزرگ کنم.) پس از فارغ التحصیلی، در یک پیش دبستانی برای کودکان مبتلا به اوتیسم کار کردم. از آن لذت می بردم، اما اغلب بعد از ساعت کاری یا آخر هفته ها کار می کردم، که وقتی بچه دار می شدم سخت بود، بنابراین خیلی زود برای ساعات منظم تری به هیئت مدرسه ناحیه همیلتون-ونتورث مراجعه کردم.

اولین کارم در کلاس چهارم کلاس چهارم بود که با دانش آموزی در طیف اوتیسم کار می کردم و به او در انجام تکالیف کمک می کردم. در آن زمان، کلاس ها کوچک بودند و تعداد زیادی EA وجود داشت. اگر کسی بیمار بود، به راحتی می‌توان با EA Supply تماس گرفت تا او را جایگزین کند. تعداد ما به اندازه کافی بود که با دانش آموزان با نیازهای ویژه تک به تک کار کنیم. دنبال این پسر رفتم سالها تا کلاس هشتم قبل از رفتن به دبیرستان.

بعد از آن به مهدکودک رفتم. تا آن موقع کاهش شدید بودجه وجود داشت، بنابراین EA مجبور شد همزمان با چند کودک کار کند. من مأمور شدم به دو دانش آموزی که نیاز به حمایت یک به یک داشتند کمک کنم – و علاوه بر آن، چندین دانش آموز در آن کلاس بودند که در پیشرفت خود عقب بودند اما وقتی آمدند شناسایی نشدند. تمام روز من را به جهات مختلف می کشیدند. یکی از دانش آموزان مدام از زیر میز بالا می رفت و من مجبور شدم او را بیرون بکشم. یکی دیگر دونده بود و تازه بلند شد. اگر این کار را نمی کرد، من یا دانش آموزان دیگر را می زد و گاز می گرفت. هر روزم را با خستگی تمام می کردم.

خواستم به سال بعد منتقل شوم و به راهنمایی منتقل شدم. من در یک کلاس مستقل متشکل از 12 دانش آموز بودم که همه آنها در یادگیری مشکل داشتند، اما رفتار آنقدرها هم شدید نبود. به این کلاس‌ها کلاس‌های مستقل می‌گویند زیرا دانش‌آموزان تمام روز در آنجا می‌مانند و آموزش بیشتر بر مهارت‌های زندگی متمرکز است. آنها خواندن و شمارش را یاد می گیرند، اما آشپزی و مراقبت از خود را نیز یاد می گیرند. در آن زمان، کلاس‌های مستقل جداگانه برای دانش‌آموزان دارای ناتوانی‌های رشدی – که معمولاً مشکلات رفتاری بیشتری داشتند – و برای سایرین با ناتوانی‌های یادگیری وجود داشت. اما پس از کاهش بودجه اضافی، دانش‌آموزان بدون در نظر گرفتن تشخیص، در کلاس‌های مستقل و دارای فضا قرار گرفتند.

با گذشت سال ها، کمتر و کمتر EA و کار من سخت تر می شد – و من بیشتر از نظر جسمی آسیب دیدم. یک بار یک دانش آموز اوتیستیک که به چیزی در دست من نیاز داشت با سر به من ضربه زد و آنقدر تکانم داد که ضربه شلاقی خوردم. او نمی خواست به من صدمه بزند. او فقط نمی توانست نیازهای خود را بیان کند. دانش‌آموزی بود که پیکا داشت، وضعیتی که در آن سعی می‌کنید هر چیزی را که می‌توانید در دهانتان بگذارید، حتی اگر خوراکی نباشد. قبل از اینکه پاک کننده بنوشد یا زباله از روی زمین بخورد، او را در سالن تعقیب می کردیم. اگر بخواهید از این طریق دانش آموزان را متوقف کنید و آنها را مهار کنید، ممکن است بسیار خطرناک شود.

در حدود سال 2017، اوضاع در این مدرسه بدتر شد. من درگیری بیشتری را در همه جا دیدم – در کلاس درس، در راهروها، بیرون در حیاط مدرسه. در آن زمان، هیئت‌های مدرسه در سراسر انتاریو به دلیل کاهش بودجه خدمات را برای کودکان با نیازهای ویژه تعطیل می‌کردند. در همیلتون، آن‌ها دو مدرسه حرفه‌ای را بستند که به دانش‌آموزان با ناتوانی‌های یادگیری شدید کمک می‌کرد تا مهارت‌های مورد نیاز برای یافتن شغل حرفه‌ای را کسب کنند. هیئت مدیره مدرسه گفت: “نگران نباشید، ما آنها را تعطیل می کنیم، اما همین حمایت را در دبیرستان های عادی انجام خواهیم داد.” این هرگز اتفاق نیفتاده است. در عوض، این دانش‌آموزان بدون حمایتی که برای یادگیری در کلاس‌های جدید نیاز داشتند، رها شدند. در نتیجه در راهروها سرگردان شدند و دچار مشکل شدند. به طور کلی، من احساس کردم که استان به جای حمایت مناسب از این دانش‌آموزان – که امنیت ما را نیز تضمین می‌کند – از کارکنان انتظار داشت که فقط آن را تحویل بگیرند و با آن برخورد کنند.

سپس، در سال 2018. آسیب دیدم که زندگی ام را تغییر داد. در آن سال، من را در کلاس درس با دانش آموزی قرار دادند که تمام روز به دو EA نیاز داشت. او به شدت اوتیستیک و غیرکلامی بود، بنابراین راهی برای برقراری ارتباط جز از طریق رفتارش نداشت. مردم را گرفت و بدن آنها را چک کرد. گاهی دو نفری مجبور می شدیم او را به اتاقی ساکت با بلوک های روی دیوار ببریم.

اما یک روز، وقتی داشتیم او را به آنجا می بردیم، از طریق واکی تاکی ها درباره یک بحران در اتاق دیگری با ما تماس گرفتند. از آنجایی که تعداد ما به اندازه کافی نبود، EA که با من بود برای کمک رفت. ناگهان یک دانش آموز تصمیم گرفت که می خواهد اتاق را ترک کند. مرا محکم به در پرتاب کرد و دستگیره در به پشتم رفت. در طول سال‌ها گاز گرفته، لگد خورده‌ام و تقریباً بازویم از حدقه خارج شده است، اما این آسیب بدترین آسیب بود. من دچار آسیب بافتی و برآمدگی دیسک بودم و مدت زیادی در بستر بودم. برای بهبودی مجبور شدم مرخصی بگیرم.

بعد از یک سال فیزیوتراپی و کمک WSIB، با وجود اینکه هنوز درد داشتم، باید سر کار برگردم. من را در کلاس درس مستقل دیگری قرار دادند که در آن دسته ای از دانش آموزان با نیازهای مختلف دور هم جمع شده بودند. من نمی‌توانستم به کسانی که ناتوانی‌های یادگیری داشتند در انجام تکالیف مدرسه کمکی کنم، زیرا با رفتار دانش‌آموزانی با تاخیر رشد مواجه بودم. آن سال ما تمام تلاشمان را کردیم تا هر روز را بدون کشتن یکدیگر بگذرانیم. ما اغلب مجبور بودیم شخصی را به خانه بفرستیم یا کلاس را تخلیه کنیم تا دانش آموزان دیگر را از بازی کودک در امان نگه داریم. EA ها در آن زمان آنقدر خسته بودند که بسیاری از ما روزهای زیادی را مرخصی گرفتیم. کسی نبود که جایگزین ما شود، بنابراین ما اغلب به شدت کمبود نیروی انسانی داشتیم. سال‌ها است که ما برای تامین بودجه برای استخدام کارکنان بیشتر فریاد می‌زنیم تا بتوانیم کارمان را انجام دهیم، اما درخواست‌های ما شنیده نشد.

تا سال 2022، پس از کووید، بسیاری از کودکان به مدت دو سال به طور منظم به مدرسه نرفتند. آنها بیشتر کلاس هفتم و هشتم را از دست دادند و ناگهان خود را در دبیرستان یافتند. همه دانش آموزان مشکلات رفتاری داشتند، نه فقط دانش آموزان با نیازهای ویژه. آنها به کلاس نمی رفتند. تفنگ آب و تفنگ نرف به مدرسه آوردند. آنها دیوارها را خراب کردند، کاغذ توالت را از پنجره ها به بیرون پرتاب کردند و زباله ها را آتش زدند. در آن سال، تعداد حوادث خشونت آمیز گزارش شده به مقامات مدرسه در همیلتون نسبت به سال قبل دو برابر شد.

همه ما در این فکر بودیم که هر روز چه خواهد آورد. همیشه حداقل یک EA به دلیل استرس خاموش بود، که فشار بیشتری را بر کسانی که حاضر می شدند وارد می کرد. مدام به ترک فکر می کردم. همه ما انجام دادیم. گاهی اوقات احساس می‌شد که EA 25 دلار در ساعت دستمزد می‌گیرد تا زندگی ما را به خطر بیندازد. ما کاری را که انجام می دهیم انجام می دهیم زیرا بچه ها را دوست داریم، اما حدی وجود دارد که کافی است. کسانی از ما که مدت زیادی آنجا بوده ایم سعی کرده ایم آن را تحمل کنیم. ما سابقه کار، مستمری، مستمری داشتیم و افرادی که با آنها کار می کنیم مانند خانواده هستند. اما جوانانی که سر کار می آیند مدت زیادی نمی مانند. آنها می بینند که چه خبر است و می گویند: “نه، من این کار را نمی کنم.”

در نهایت در پایان سال تحصیلی گذشته کارم را رها کردم. پسر بزرگم آنقدر کتک خورد که تصمیم گرفتم قبل از فارغ التحصیلی از دبیرستان او را از مدرسه خارج کنم. ما نمی‌خواستیم پسر دوممان که اکنون کلاس هشتم است، این مشکل را پشت سر بگذارد. او یک معلولیت ذهنی دارد و به دلیل کاهش مراقبت های ویژه در یک لیست انتظار طولانی برای یک کلاس درس مستقل قرار دارد. در یک کلاس معمولی در همیلتون، او را زنده می خوردند. من وحشت کردم. من بیش از 20 سال است که دستیار آموزشی در همیلتون هستم و فکر می‌کردم کارم را اینجا به پایان می‌برم، اما باید خانواده‌ام را در اولویت قرار می‌دادم.

آن تابستان خانه مان را فروختیم و به زادگاه شوهرم آمهرستبورگ نقل مکان کردم که حدود 20 دقیقه با ویندزور فاصله دارد. در اینجا پسرم به یک مدرسه کاتولیک می رود و به خوبی حمایت می شود. مدارس کاتولیک کلاس‌های درس مستقلی ندارند – فلسفه آنها این است که هر کودک بدون در نظر گرفتن توانایی، به همسالان خود تعلق دارد – اما در نتیجه اغلب تعداد EA در کلاس درس بیشتر است. وقتی به دبیرستان می‌رسد، می‌تواند در یک برنامه ویژه ثبت نام کند، مشابه مدارس حرفه‌ای که قبلاً در همیلتون بود، تا به او کمک کند تا مهارت‌های روزمره‌ای را که روزی برای زندگی شخصی به آن نیاز دارد، بیاموزد.

من در کالج سنت کلر در ویندزور به عنوان دستیار تدریس برای برنامه ادغام جامعه آنها شغل پیدا کردم. در آنجا، من به بزرگسالان مبتلا به ناتوانی‌های رشدی کمک می‌کنم تا برنامه درسی منظم را اصلاح کنند تا به آنها کمک کنم تا به اندازه همسالان عصبی خود موفق باشند. همچنین برای آنها یادداشت برداری می کنم و در انجام تکالیف مدرسه به آنها کمک می کنم. کار اساساً مانند قبل است، اما از آنجایی که در یک مدرسه خصوصی است، دانش‌آموزی با مشکلات رفتاری جدی ندارم.

من به عنوان اپراتور تدارکات برای هر دو هیئت مدرسه محلی استخدام شدم، اما فقط چهار شیفت کار کردم. ای کاش هنوز هم اشتیاق من باقی می ماند، اما هر بار که وارد مدرسه می شوم، به یاد می آورم که بعد از همه کاهش ها، این چیزی نیست که در سال 2002 برای آن ثبت نام کردم. این مانند نشستن با دانش آموزان یک به یک نیست و بیشتر به آنها کمک می کند تا مسائل ریاضی را حل کنند. و واقعاً غم انگیز است که چیزی که دوست داشتم ناپدید شد.

من می خواهم همه بدانند در مدارس ما چه می گذرد. اگر همه والدین می توانستند اتفاقی را که در حال رخ دادن است حس کنند، وحشت می کردند. آنها دوست دارند کاری در مورد آن انجام دهند. و اگر افراد کافی برای تغییر اصرار کنند، امیدوارم همه چیز بتواند تغییر کند.