معضل دانشجویی بین المللی – Macleans.ca

در پایان سال 2022، از دهلی نو نقل مکان کردم در Thunder Bay، Ontario به عنوان یک دانشجوی بین المللی. 18 سالم بود و برای اولین بار در زندگیم تنها بودم. من به تازگی متعهد شده ام که سه سال آینده را در دانشگاه لیکهد بگذرانم و در یک شهر کوچک و منزوی زندگی کنم. شهریه بیش از 100000 دلار هزینه داشت—پدرم، معمار، و مادرم، هنرمند آرایش، بسیاری از پس انداز خانواده ما را برای پوشش آن جمع آوری کردند. آنها معتقد بودند برای ادامه تحصیل، فداکاری لازم است.

من از کودکی شیفته بازی های ویدیویی بودم. من عاشق خلاقیتی هستم که برای ساختن انیمیشن ها و شخصیت های پیچیده ای مانند ناتان دریک لازم است ناشناخته سریال ماجراجویی همیشه رویای من کار در یک استودیو بازی سازی بوده است، اما مجبور شدم هند را ترک کنم تا بهترین فرصت را برای رسیدن به این هدف به خودم بدهم. مدرک دانشگاهی هند فقط در جنوب آسیا قابل احترام است، اما مدرک کانادایی درها را در هر جای دنیا باز می کند. کانادا همچنین به استقبال دانشجویان بین المللی با آغوش باز شهرت دارد و کیفیت زندگی در اینجا بهتر است. هزینه های مسکن در هر دو کشور قابل مقایسه است، اما حقوق در کانادا بسیار بالاتر از دهلی نو است و دولت حتی با ارائه مجوز کار پس از فارغ التحصیلی از دانشجویان بین المللی حمایت می کند. بسیاری از استودیوهای بزرگ بازی های ویدیویی نیز دفاتری در کانادا دارند، مانند Ubisoft در مونترال و Rockstar Games در تورنتو. بیشتر دانشجویان بین‌المللی به مراکز شهری مانند تورنتو و ونکوور می‌روند، اما من به سمت هزینه‌های کمتر زندگی در خلیج تاندر جذب شدم.

وقتی برای اولین بار دریاچه سوپریور را با آب های آبی بکرش دیدم که تا آنجایی که من می دیدم کشیده شده بود شگفت زده شدم. من سخت مطالعه کردم، با دانش آموزان در محل اقامتم دوست شدم و حتی متوجه شدم که Thunder Bay جامعه بومی آمریکایی قابل توجهی دارد. در زمستان با دوستانم در کوه بالدی اسکی می‌کردم و در تابستان روی دریاچه سوپریور کایاک می‌زدم. من یک شغل پاره وقت به عنوان آشپز در یک کازینو محلی داشتم که در آن 20 ساعت در هفته با 18.50 دلار در ساعت کار می کردم. پس از اولین سال زندگی‌ام در دانشگاه، از خانه نقل مکان کردم و یک اتاق ماهیانه 600 دلاری در خانه‌ای شهری که با سه همسایه مشترکم دارم اجاره کردم. هنوز هم گاهی احساس غربت و تنهایی می کنم، اما همیشه به خودم یادآوری می کنم که خانواده ام چقدر برای فرستادن من به اینجا سرمایه گذاری کردند.

به همین دلیل بود که وقتی دولت کانادا اعلام کرد که تعداد دانشجویان بین المللی در کانادا را کاهش می دهد و قصد دارد تا 35 درصد مجوزهای تحصیلی کمتری را طی دو سال آینده صادر کند، ناامید شدم. علاوه بر این، همسران دانشجویان بین المللی در برنامه های کارشناسی و کالج دیگر مجوز کار دریافت نخواهند کرد. از زمانی که به کانادا آمده ام، عناوین اخبار و پست های رسانه های اجتماعی را در مورد اینکه چگونه کانادایی ها دانشجویان بین المللی – و به طور کلی مهاجران – را به خاطر بحران مسکن و هزینه های سرسام آور زندگی مقصر می دانند، دیده ام. اما من اثرات این بحران‌ها را نیز احساس می‌کنم: من به سختی می‌توانم در Thunder Bay زندگی کنم، اگرچه همیشه در خانه آشپزی می‌کنم و از وسایل نقلیه عمومی استفاده می‌کنم. همچنین یافتن شغل برای دانشجویان بین المللی دشوار است. در ابتدا برای درک همکاران کازینویم مشکل داشتم زیرا آنها خیلی سریع صحبت می کردند و من به لهجه آنها عادت نداشتم. برخی از آنها از من ناامید شدند و تمام این تجربه باعث شد احساس بیگانگی کنم.

من نگران تغییرات دیگری هستم که ممکن است در دو سال آینده اتفاق بیفتد: آیا دولت تعداد سال هایی را که یک دانشجوی بین المللی می تواند پس از فارغ التحصیلی در کانادا بماند کاهش می دهد؟ آیا درخواست اقامت دائم برای دارندگان مجوز کار دشوارتر خواهد بود؟ می ترسم تمام فداکاری هایی که من و خانواده ام کرده ایم به هدر برود. من تا سال 2026 فارغ التحصیل نمی شوم، اما در حال حاضر با وسواس در حال تحقیق در مورد بازار کار هستم و اگر نتوانم در کانادا بمانم، برنامه های احتمالی را کشف می کنم.

دانشجویان بین المللی نه تنها از طریق شهریه، مالیات و فعالیت اقتصادی، بلکه از طریق کمبود نیروی کار کمک زیادی می کنند. من به تازگی در Thunder Bay به پایین ترین سطح خود رسیده ام و می خواهم در اینجا شغلی ایجاد کنم و شاید یک خانواده تشکیل دهم. اما با توجه به اینکه چقدر گران و رقابتی است، و با توجه به چشم انداز نامشخص مهاجرت، من خیلی به ترک کانادا پس از فارغ التحصیلی فکر کرده ام. مهاجرت به آمریکا هم سخته ولی اگه اونجا پیشنهاد کاری بگیرم فورا ترک میکنم.