تایپ کردن هوش مصنوعی را هدر ندهید | نظر

محتوای مقاله

ای کاش می‌توانستم از هوش مصنوعی (AI) برای کارهای عملی استفاده کنم: برای سازماندهی مجدد کمد لباس یا تمیز کردن کثیفی‌های سرسخت و ریشه‌دار پله‌های چوبی قدیمی‌ام. من دوست دارم ببینم که تومورهای مغزی را بدون دست زدن به جمجمه بیمار حذف کند و اقیانوس های ما را پاک کند. با فهرست نیازهای ما که همیشه در حال رشد است، هوش مصنوعی آینده روشنی دارد – به جز در نوشتن.

درست است. مهمانی تمام شد، مردم

محتوای مقاله

مقدار زمان، انرژی و پولی که در هوش مصنوعی مولد به عنوان ابزار نوشتن سرمایه گذاری شده است، خیره کننده است. چرا سرمایه گذاری می کنیم تا توانایی تفکر و نوشتن را از انسان سلب کنیم؟ به نظر می‌رسد دلیل آن این است که هوش مصنوعی در کنار انسان‌ها کار کند تا ما را بهره‌ورتر کند: به این معنی که انسان‌ها باید به همان سرعتی که ربات‌های کنارشان هستند کار کنند. نوشتن یک مهارت عالی است که برای خوب و موثر بودن آن نیاز به تمرین روزانه دارد. مثل دوچرخه سواری نیست. در حالی که هیچ کاری نمی توان در مورد ChatGPT و موارد مشابه انجام داد، کارفرمایان باید حداقل از اجبار ابزارهای فرار مغزها به کارمندان خود دست بردارند.

در آموزش عالی اوضاع بهتر نیست. اخیراً به پادکستی گوش دادم که در آن با یک دانشجوی اقتصاد از دانشگاه تورنتو در مورد استفاده از ChatGPT به عنوان کمک آموزشی مصاحبه شد. به گفته این دانش آموز، کتاب های درسی تعیین شده، مفاهیم را به خوبی توضیح نمی دهند. بنابراین او از ربات می‌خواهد که آن‌ها را طوری برایش بگذارد که انگار 15 سال دارد. وقتی از او پرسیدند که چند وقت یکبار این کار را انجام می دهد، گفت هر وقت کتاب هایش را برای مطالعه باز می کند.

این کتب دانشگاهی در سطح نوشته شده است. به عبارت دیگر، زبان مورد استفاده باید با توانایی های زبانی و تحصیلی دانش آموز مطابقت داشته باشد. من اقتصاد نخواندم، اما در سال اول یکی دو درس در اقتصاد کلان و اقتصاد خرد گذراندم. در واقع گاهی اوقات درک موضوع دشوار بود، اما زبان هرگز مشکلی نداشت. وقتی سوال داشتیم از معلمانمان می پرسیدیم. البته این قبل از استفاده گسترده از ایمیل بود.

محتوای مقاله

بیرون دفتر اساتیدمان در صف منتظر ماندیم به این امید که بتوانند قبل از اتمام وقت اداری ما را بپذیرند. ما از این مبادلات سود زیادی برده ایم. نکته اصلی این است که ما این اعتماد به نفس را ایجاد کرده ایم که به یک فرد تحصیلکرده، حتی گاهی اوقات متخصص در زمینه خود مراجعه کنیم و توضیحات او را بپذیریم. این به عنوان یک بلوک اساسی برای یادگیری عمل کرد، به ویژه به ما آموزش داد که با افراد واجد شرایط تعامل داشته باشیم و دانش را از آنها جستجو کنیم.

پس چرا به جوانان خود این فرصت را می دهیم که در زندگی پر از تنبلی و قهقرایی فکری غوطه ور شوند؟

سال گذشته، انتاریو طرحی را برای بهبود مهارت‌های سواد و حساب ارائه کرد. این استان که به درستی آن را برنامه بازگشت به اصول می نامد، بیش از 100 میلیون دلار برای کمک به دانش آموزان خود برای خواندن و نوشتن بهتر سرمایه گذاری کرده است. ممنون، اما چگونه اینقدر خم شدیم؟

فناوری ممکن است یکی از دلایل مهم باشد. نرخ کلی باسوادی در کانادا رو به کاهش است و خود کانادایی ها توجه دارند و خواهان تغییر هستند. طبق یک مطالعه اخیر توسط Pollara Strategic Insights، “نه نفر از هر ده کانادایی معتقدند که بهبود نرخ سواد باعث بهبود استاندارد زندگی کانادایی ها (92٪) و کمک به جامعه ای مرفه تر (93٪) می شود.

محتوای مقاله

توانایی نه تنها خواندن و نوشتن، بلکه در پردازش، تجزیه و تحلیل و ترکیب اطلاعات نیز کاهش می یابد. این اصلی ترین چیز است.

من ممکن است به خوبی رمان نویسان مورد علاقه ام در قرن 19 و 20 ننویسم، اما قصد دارم تلاش کنم. خنده دار است، آنها می توانستند به طرز شگفت انگیزی بنویسند – بدون کمک خارجی. باید به همه فرصت داده شود تا از ذهن خود برای ایجاد نسخه یا نثر جذاب برای خود یا کسب و کارهایی که به رشد آنها کمک می کنند استفاده کنند. از دستش ندهیم

مطمئناً هوش مصنوعی ماهی های بزرگ تری برای سرخ کردن دارد.

فاطمه ریزو نویسنده ساکن مونترال و بنیانگذار Blossom Street Journal است.

محتوای مقاله