یک باغبان 98 ساله از کلگری در طول بحران آب همه قطره ها را به حساب می آورد

محتوای مقاله

سال‌هاست که ساکن کلگری نزدیک به 100 سال آب باران را جمع‌آوری می‌کند که با توجه به بحران آب در شهر بیش از همیشه برای باغش مهم شده است.

از زمانی که یک منبع اصلی آب بحرانی در اوایل ژوئن منفجر شد، مردم کلگار از آبیاری در فضای باز منع شده‌اند و از آنها خواسته می‌شود در مصرف آب در خانه‌های خود صرفه‌جویی کنند.

میشل دولماژ، دخترش، گفت که آلن چانین، 98 ساله، که بیش از 50 سال جامعه شمال غربی ورسیتی را خانه می خواند، یک “باغبان پرشور” است.

محتوای مقاله

دولمج گفت: «(او) همیشه بشکه های باران داشت و خوشحال است که در زمان محدودیت های آبی به اقتصاد کمک می کند.

او گفت: “بزرگترین لذت او بودن در باغ است، و بنابراین شما نگران محدود کردن آب هستید که او نتواند از باغ لذت ببرد یا از آن مراقبت کند.”

چانین گفت: «من در تمام زندگی ام در حال رشد چیزهایی بودم.

او که مجبور شده بود شلنگ را آویزان کند، اکنون از دو بشکه باران آب می‌کشد – که حتی قبل از محدودیت‌ها ترجیح می‌داد.

چانین دیگران را تشویق کرد که بشکه خودشان را تهیه کنند: «من آب جمع کردم و برای گیاهان استفاده کردم. به نظر می رسد همه گیاهان با آب باران بهتر عمل می کنند.

او قوطی‌های آب پر از بشکه‌های باران را به داخل باغش حمل کرد و باعث شد که دولمج نگران شود که پدرش ممکن است خود را مجروح کند.

چانین گفت: «من می‌توانم آب را در قوطی‌های آبیاری حمل کنم… اما حدس می‌زنم اکنون سن به من رسیده است. «همه به من جواب می‌دادند، «برای چه؟» و می‌پرسیدند «می‌دانی چند سالته؟» و من گفتم خوب من واقعا آن را دنبال نمی کنم.

چانین با انگشت شست سبز رنگ و مدرک کشاورزی – که نخواهیم گفت به نبوغ همیشگی اش – هر سه قوطی آبیاری خود را در یک کالسکه چوبی قدیمی بار کرد.

محتوای مقاله

دولمج گفت: “(او) ون را به اطراف باغ می کشد تا گل ها و سبزیجاتش را آبیاری کند.” نمی دانم چند بار این کار را می کند، او این کار را اغلب انجام می دهد. او بسیار مستقل است.”

واگن خراب شده شریک خوبی در جنایت شد و چانین را از “تخریب” نجات داد.

چانین خندید: “برای پوشیدن کمی بدتر می شود، اما هنوز کار می کند… من خودم کمی بدتر شده ام، زیاد از واگن انتقاد نکنید.”

چانین در جنگ جهانی دوم، بخشی از نیروی دریایی کانادا، در “تعقیب و گریز زیردریایی” در اقیانوس اطلس شمالی بود.

من از اوایل دهه 1960 در کلگری بودم، در همین خانه. این یکی از اولین خانه‌های وارسیتی بود، این یکی و دیگری، و بقیه فقط مزارع گندم بودند.

دولمج گفت: «هیچ‌کدام از ما تعجب نکردیم که او یک ون پر از قوطی‌های آب‌پاشی را می‌کشد. او یک مشت است و بسیار زحمتکش است.»

این مقاله را در شبکه اجتماعی خود به اشتراک بگذارید