مؤسسه هنری از مالکیت آبرنگی که به گفته دادستان نیویورک توسط نازی ها ضبط شده است، دفاع می کند

مؤسسه هنر شیکاگو در یک پرونده مفصل در دادگاه روز سه‌شنبه اتهامات دادستان نیویورک مبنی بر نگهداری آثار هنری به سرقت رفته در جریان هولوکاست را رد کرد و گفت هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد نازی‌ها هرگز آبرنگ را برداشته‌اند.

این پرونده 132 صفحه ای پاسخی به دادخواستی است که در ماه فوریه توسط دفتر دادستان منطقه منهتن ارائه شد و خواستار تحویل «اسیر جنگی روسی» اثر اگون شیله اکسپرسیونیست اتریشی به موزه شد.

دادستان ها مؤسسه هنری را به “کوری عمدی” متهم کردند که این اثر را در سال 1966 به دست آورد تا ثابت کند که این اثر توسط نازی ها از ستاره کاباره، فریتز گرونبام، قبل از شروع جنگ جهانی دوم به سرقت رفته است.

این موزه در بیانیه اخیر خود از مالکیت خود دفاع کرد و گفت که “نظریه” دادستان منطقه مبنی بر اینکه این اثر دارایی مسروقه است “در واقع پشتوانه ای ندارد و اشتباه است.”

اتهامات اصلی مردم – یعنی مجموعه گرونبام شیله، از جمله اسیران جنگی روسیه، توسط نازی‌ها در طول جنگ جهانی دوم غارت شد – موضوع دهه‌ها دعاوی مدنی و تحقیقات گسترده دولتی در در این بیانیه آمده است: «اسیر جنگی روسی» در طول جنگ جهانی دوم غارت نشد، بلکه به طور قانونی توسط اعضای خانواده بازمانده پس از جنگ جهانی دوم فروخته شد.» .

وارثان گرونبام سال ها به دنبال بازگرداندن «زندانی جنگی روسی» و دیگر آثار مجموعه هنری او بودند که به گفته آنها خواننده و ترانه سرا در سال 1938 هنگامی که به اردوگاه کار اجباری داخائو فرستاده شد، مجبور شد آنها را به مقامات نازی تحویل دهد. گرونبام در سال 1941 در آنجا درگذشت.

این موزه ادعا می کند که عروس گرونباوم، ماتیلدا لوکاچ، اسیر جنگی روسی را به ارث برده و متعاقباً آن را همراه با دیگر آثارش در سال 1956 به ابرهارد کورنفلد، دلال هنری سوئیسی فروخت.

اما در بیانیه‌ای در فوریه، دادستان‌های نیویورک این استدلال را توضیح دادند و یک “توطئه سکوت” را تشریح کردند که در آن کورنفلد و سایر دلالان آثار هنری دزدیده شده توسط نازی‌ها را می‌شویید. او کورنفلد را به جعل اسناد برای سرپوش گذاشتن بر این طرح، از جمله مکاتبات ادعایی بین خود و لوکاچ متهم کرد.

پیشنهاد مؤسسه هنر استدلال می کند که هیچ مدرکی برای حمایت از ادعای تبانی وجود ندارد و شواهد مستقیمی وجود دارد که نشان می دهد لوکاچ اسرای روسی را به کورنفلد فروخته است.

همسر گرونبام، الیزابت، پس از دستگیری گرونبام، در سال 1938 تحت قوانین نازی مجبور به ثبت دارایی خود و همسرش، از جمله مجموعه هنری او شد. در سپتامبر همان سال، این مجموعه در انبار Schenker and Co. در وین

Schenker and Co. یک شرکت حمل و نقل و حمل و نقل اتریشی بود. چندین مقام عالی رتبه نازی در هیئت مدیره شرکت حضور داشتند و از کنترل شرکت توسط نازی ها اطمینان حاصل کردند. دادستان ها گفتند که نازی ها اقلام موجود در انبار را برای تامین هزینه های جنگ فروختند.

در دادخواست مؤسسه هنر آمده است که هیچ مدرک قابل اعتمادی وجود ندارد که نشان دهد یک «اسیر جنگی روسی» هرگز در آن انبار بوده است. این نشان می دهد که الیزابت توانسته است برخی از دارایی های خود و فریتز از جمله آثار هنری را به لوکاچ و سایر اعضای خانواده اش منتقل کند.

«رویه ثبت دارایی نه توقیف و مصادره فیزیکی و نه معادل فنی آن بود. […] در این بیانیه آمده است: هیچ مدرکی برای تایید این نتیجه گیری وجود ندارد که چنین توقیف یا تصرفی در اینجا رخ داده است.

مؤسسه هنری اعتراف می کند که شنکر با نازی ها مرتبط بوده است، اما همچنین ذخیره و جابجایی قانونی در سراسر اروپا را تضمین می کند. در این دادخواست اشاره شده است که خواهران الیزابت هنگام فرار از وین در سال 1938 از همان شرکت حمل و نقل استفاده کردند.

“به این ترتیب، این نتیجه را دنبال نمی کند، و هیچ مدرکی برای تایید این نتیجه وجود ندارد [Elisabeth’s] در سند دادگاه آمده است که تصمیم به تحویل اموال خانواده برای نگهداری در سپتامبر 1938 منجر به تصرف آن توسط نازی ها شد. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه یک اسرای روسی توسط نازی‌ها دستگیر یا غارت شده باشد وجود ندارد.»

این پیشنهاد همچنین از اعتبار کورنفلد دفاع کرد و گفت که «اختلافات» در اسناد پشتیبان او «توهم‌آمیزی یا غیرمادی» است.

موسسه هنر همچنین شکایت های فدرال قبلی مربوط به مجموعه Grunbaum را که به نفع مالکان فعلی حل و فصل شده بود برجسته کرد. در یک پرونده مدنی جداگانه در سال جاری، یک قاضی نیویورکی مالکیت مؤسسه هنر بر اثر را تأیید کرد.

مگان میچینزی، مدیر امور عمومی موسسه هنر، گفت: “شواهد به وضوح نشان می دهد که این اثر هرگز دزدیده نشده و به صورت قانونی خریداری شده است، و ما همچنان به ادعای مالکیت قانونی خود بر این اثر ادامه خواهیم داد.”