فرماندار جی. ب. پریتزکر روز پنجشنبه یک برنامه اقدام جدید برای مبارزه با بی خانمان ها با پول اجاره و کمک های حقوقی و همچنین بودجه برای رسیدگی به نابرابری های نژادی اعلام کرد.
این طرح بودجه پیشنهادی سال مالی آینده برای Home Illinois را 50 میلیون دلار افزایش می دهد، برنامه ای که توسط دولت پریتزکر در سال 2022 برای جلوگیری و پایان دادن به بی خانمانی ایجاد شد.
پریتزکر به خبرنگاران در دانشگاه ایلینویز در شیکاگو گفت که از این پول جدید، 35 میلیون دلار برای اجاره دادگاه، 2 میلیون دلار برای کمک های حقوقی و 13 میلیون دلار برای کاهش اختلاف نژادی در بی خانمان ها استفاده می شود.
این طرح بر اساس توصیه های یک میزگرد ایجاد شده توسط دفتر پیشگیری و حل و فصل بی خانمانی ایلینویز بود. پریتزکر گفت، میزگرد عدالت نژادی در مورد بی خانمانی سیاه پوستان، متشکل از رهبران سیاهپوست از سراسر ایالت، برای رسیدگی به نابرابری های سیستمی که باعث می شود سیاه پوستان ایلینویی به طور نامتناسبی با ناامنی و بی خانمانی مواجه شوند، تشکیل شد.
گزارش‌های گردآوری‌شده توسط مؤسسه مطالعات نژادی و سیاست‌گذاری عمومی در دانشگاه ایلینویز در شیکاگو نشان می‌دهد که ساکنان سیاهپوست تقریباً هشت برابر بیشتر از سفیدپوستان ایلینوی بی‌خانمان هستند – تقریباً دو برابر نرخ ملی.
بر اساس گزارش ها، اجاره بها، اخطارهای اخراج، حبس، بیکاری و مسائل مربوط به مراقبت های بهداشتی از جمله دلایل اصلی نابرابری های نژادی در بی خانمان ها هستند.
پریتزکر گفت: «دستیابی به هدف پایان دادن به بی خانمانی مستلزم درک عوامل این شکاف و مهمتر از آن، برنامه ریزی برای رفع آن است.
کریستین هیلی، رئیس بخش بی خانمان های ایالت، پریتزکر در کنفرانس خبری به پریتزکر پیوست و گفت که ایالت در حال دور شدن از این روایت نادرست است که می گوید بی خانمانی به دلیل حضور در جمعی نادرست و گرفتن تصمیمات بد است.
هیلی گفت که افزایش بودجه پیشنهادی برای Home Illinois “به پیشرفت برای تقویت شبکه ایمنی ما اجازه خواهد داد”، اما بر اهمیت درک توصیه‌های خط‌مشی فهرست‌شده در گزارش برای رسیدگی به این نابرابری تاکید کرد.
ایلینوی دومین جمعیت سیاهپوست بزرگ را دارد [to] هیلی گفت: تفاوت نژادی سفیدپوستان در بی خانمانی در سطح ملی. ما باید این واقعیت را کاملاً تأمل کنیم و از آن برای تقویت اراده و عزم جمعی خود برای از بین بردن نابرابری استفاده کنیم.»
این گزارش همچنین شامل داستان های شخصی از ساکنان ایلینویز است که به طور مستقیم تحت تأثیر بی خانمانی قرار گرفته اند.
او گفت که پس از مرگ پدر بلر فلاورز، او و سه فرزندش آپارتمان خود را از دست دادند و تبعیض هایی که او با آن روبرو بود “و موانعی که بر سر ما گذاشته شد، مبارزه پیچیده ای را ایجاد کرد.”
فلاورز در یک کنفرانس خبری گفت: «من احساس می‌کردم که رها شده‌ام، جامعه‌ای که موعظه شفقت بود اما بی‌تفاوت بود، به من خیانت شد. “دانستن که دولت متعهد به سرمایه گذاری در برنامه هایی است که حمایت و منابع را برای کسانی که مسیر مشابهی را طی کرده اند فراهم می کند. [as me] چیزی جز طناب نجات نیست.»